Hoe het coronavirus ons herinnert aan hoe kostbaar aanraking is
In tijden van virus wordt ons gevraagd afstand van elkaar te nemen. Tegelijkertijd leven we al
in een wereld met zoveel contactarmoede, terwijl aanraking zo essentieel is voor ons welzijn.
Baby’s gaan dood door gebrek aan aanraking. Als mens kunnen we niet overleven zonder
contact en connecties en op vele manieren te worden aangeraakt.
Zelfs de meeste eenzame ziel die boos is op de wereld reageert zijn woede af om ruzie te maken met ambtelijke instellingen per brief of mail en procedeert zich wezenloos. Om contact te hebben!!!! en als dat niet lukt
op een aardige manier, want dat is niet iedereen altijd gegeven, dan maar op minder aardige
manieren.
Als we dat gaan zien, dan gaan we de noodzaak tot contact en de vele vormen die dat
aanneemt, dieper begrijpen, zonder te oordelen. Laten we de behoefte aan contact gaan zien
in zowel de lichte als de donkere vormen. Wij zijn raakbare mensen, hoe dan ook!
Lopend langs het strand pak ik haar vingertjes teder in mijn handpalm,
Zonder aarzeling en zonder ook nog maar enig advies te volgen zijn we verbonden.
Oma en kleinkind, Henriette van 57 en Fela van 2
O wat voelt dit zoet en wezenlijk fijn
Dit is een levenslijn die zich niet laat beredeneren ook al is er nu een richtlijn
Ineens voel ik een schokje, ik had ook al de aarzeling van de moeder van mijn kleindochter
gevoeld,eerder die ochtend, toen ik haar kwam ophalen samen met mijn zoon. Wij gaven elkaar
keurig geen hand conform de nieuwe richtlijnen in het Corona protocol. Maar ik kan moeilijk
met een tweejarige over straat en strand lopen zonder haar handje zo nu en dan vast te pakken…
Mijn hartslag versnelde een moment, het besef daalde in…..hoe verdrietig is het dat dit virus nu
mensen uit elkaar splijt en tegelijk de noodzaak van aanraking juist nu laat zien, nu we bijna niet
meer mogen aanraken. Ben ik even blij dat ik in de bubble met mijn lief zit! En tegelijk voel ik
de eenzaamheid van de mensen die nu ziek alleen thuis zijn met het virus zonder een lief in de
buurt. Thank god dat er Whatsapp is. Thank God dat ondanks alle zieken en verwarring in
het land, de lente opbloeit in de struiken.
Het besef van het belang van aanraken is een geschenk van deze crisis.
Dat we ons dat realiseren, wat de waarde is van menszijn en daarin raakbaar te zijn en tenslotte
ook weer aanraakbaar. Het maakt ons bewust van onze menselijke waarden en behoeften. We
zijn kwetsbare wezens, en het is die kwetsbaarheid die ons meer verbindt dan wat ook.
En ook al lopen we nu in bogen om elkaar heen in een supermarkt of op het strand, laat er één
ding goed tot ons doordringen, tot in al onze cellen.
Laten wij in het missen van fysiek contact er het volle geschenk weer van inzien, en onszelf weer
gaan zien als beminnenswaardige en beminnende mensen die oog en warmte hebben voor de
medemens en een lief gebaar kunnen maken. Laten we ons verheugen op de tijd dat we elkaar
weer mogen knuffelen, dat we elkaar weer een speels bemoedigend klapje of schouderklopje
mogen geven. Laten we beseffen hoeveel zachte kwetsbaarheid en speelse levendigheid
we met elkaar kunnen uitwisselen via aanraking, waarin we ons voelen opgetild, vervoerd,
gezien, geliefd.
En tot die tijd, laten we zoveel mogelijk naar elkaar glimlachen!
En op het strand loop ik met Fela
Vol tederheid
Hand in hand
Hand op huid
onze ziel wordt gezien tot in de tenen.
En geven is ontvangen en ontvangen is ook geven. Dit soort menselijke uitwisseling heeft zowel
een bevestiging als een bekroning in zich, om ons menszijn te ervaren in het kleine, en tegelijk,
door aangeraakt te worden, het groots te vieren.
Het is onze Zin die het leven bekoort.
Laten we onze onderlinge verbondenheid altijd blijven voelen, waar we ons ook bevinden
en wat onze omstandigheden ook zijn!
